Aydınlığı doğurayım derken
Gecelere gebe kalmışım meğer
Çekiliyorum bu hayattan adım adım
Tanıdık çehreler
Silikleşiyor bir bir
Nice dünler gitti cancağızım
Yarınsa gelmeyebilir
Ve bunu en çok da
Ölüler bilir
İnsan!
Geldiği gibi gidiyor bu dünyadan
Yalnız ve üryan
Yalnız doğuyoruz
Ve yalnız ölüyoruz aslında
Umutlar biriktiriyoruz
Heyecanlar büyütüyoruz
Acılar ve mutluluklar topluyoruz
Ve bir an geliyor
Mutlak gerçekliğin kucağında uyanıyoruz
Ruhlarımız perişen
Yara bere içinde kıvranıyoruz
Hey dost!
Coşkulu bir yalnızlığım olmadı hiç
Vazgeçilmez bir kalabalıklığım da
Arafattta tükettim nefesimi
Med-cezirlere mahkum bir yüreğin
Kıyılarında soluklandım sürekli
Aalacakaranlıkların gergefinde iğdiş edildim
Güneşi doğurmaya heveslenmişken
Gecelere gebelendim
Sürekli kendi yalnızlığıma belendim
Heyhat!
Ben bu hayatı hiç sevemedim.