İnsan yosun kokusunu özlüyor bu şehirde
Her gece çocukluğuma sığınıyor suslarım
Cağıl cağıl içime akıttığım nehirde
Kıyılarıma vurur binlerce kabuslarım
Kaldırımlar, ihanetler büyütür yol boyunca
Havasında mürai rüzgarlar kanatlanır
Boynunu büküverir gönlümdeki son yonca
Yetim çocuk, gecenin göz yaşına saklanır
Söz ruhundan soyunur, kelimelerdir kalan
Aşk deyince, kalplere sancılar saplanmıyor
Dostlukları iğreti, şehir koca bir yalan
Mecnunun sevdasına bakıp da utanmıyor