Çocukluk günlerimden kalma bir yara gibisin
Aslında yok bir hükmün
Acı da vermiyorsun
Lakin
Ne zaman yüzüne baksam
Yüreğimin tam ortasına
Zehirli bir ok gibi saplanıyorsun
Yalnızlığımın adı oluyorsun sen
Hatıralarımın saklandığı yer
Anamın duası
Merhametle dokunan
Şifalı elleri oluyorsun
İkindi vakti
Sokak koşuşturmaları
Ve serçelerin cıvıldaşmaları içersinde
Yakan top oynarken biz
Çeyrek somun ekmeğimi
Dişlediğim yerden kanıyorsun
Dudaklarım titriyor inceden
Gözlerimde nem
Zihnimde geçmişin acı-tatlı anıları
Sessiz çığlıklarımda boğuluyorsun
Hangi yöne dönsem
Sana yakalanıyorum
Önüm-arkam kesif bir yalnızlık
Alacakaranlık kuşağında geçiyor gibiyim
Hangi yanaıma dönsem seni buluyorum
Anlıyorum artık
Hem de çoookkk iyi anlıyorum
Ne sen bensiz
Ve ne de ben sensiz yapamıyorum
İnsan yalnız yaşamayı öğreniyormuş
Ölenlerden öğrendiğime göre
Yalnızda ölebiliyormuş