(ABİM HANİFİ CERİTLİ’YE ATFEN…)
Çocuk uyanıverdi şafakla
Göz uçlarında geziniyordu mutluluk
Sabahın ışıkları
Gözlerinden daha çok
Yüreğini aydınlatıyordu
Gün, tutam tutam okşuyordu ruhunu
Bir rüya inceliğinde
Bostandan bir kaç yaban gülü
Gülistana dönüverip
Sevda sevda dökülüyordu
Çocuksu hayallerin en masum hücrelerine
Dışarda çan sesleri yürüyordu
Çocuk mutlu
Cennete dokunmuş gibi görünüyordu
Usulca yorganını çekiverip üzerine
Tatlı rüyasına dalıveriyordu
Çocuk bugün
En bahtiyarıydı insanların
Ve de en bahtsızlarındandı
Yarınki dünyaların
Ak düşmüştü saçlarına sakallarına
Kimi zaman
Dünyanın ağırlığı çöküveriyordu omuzlarına
Hazan mevsiminin dökülen yaprağıydı
Ve ak saçlı adam
Ne zaman mutluluğun kanatlarına dokunmak istese
Konuşan zamanı var gücüyle terkeder
Koşar adımarla çocukluğuna giderdi
Ansızın
Günün tutkusu
Gülün kokusu
Yorganın uykusuna sevdalanırdı
Çan seslerinden bir senfoni
Içinde binlerce çocuk ayaklanırdı
Ak saçlı adam
Ne zaman mutluluğun kanatlarına dokunmak istese
Çocukluğuna saklanırdı