Nasıl da özlemişim hayata doğduğum toprakları
Gece boyu dolaştım bütün sokaklarını
Göz uçlarımda hüzün damlaları
Uuzun uzun seyreyledim kerpiç binalarını
Gül misali kokladım
Hatıralarımı saklayan
Badana duvarlarını
Çocukluğumu bıraktığım yerdeydim anne
Gün doğmuştu damlarımıza
Herşey eskiden olduğu gibiydi
Sanki hiçbirşey değişmemişti
Ama insanlar yoktu anne
Çoktan göç etmişti bütün canlar
Bari sen kalsaydın
Her sabah
Mutluluğua uyanmanın adı olarak
Sol yanımda dursaydın
Sen gittin
Ve peşinden herkes gitti bir bir
Bir ben kaldım geride anne
Mahsun sefil ve yalnız
Ve bir de anlarım
Hüznü yüreğimde gömülü derin sancılarla
Huzuru dudaklarımda tebessüm nakışlarla
Bakma öyle etrafımda gezinen kalabalıklara
Yalnızlığımın en kesif şarkısı değer kulaklarıma
Dönülmez akşamın ufkundayım anne
Zaman zaman
Belli berlirsiz sesler duyuyorum
Lakin kendi sonuma
Hep yalnız yürüyorum